Author: shmeiomhden

17 Νοέμβρη 8:00μμ

Προβολή “Οι Λαχειοπώλες τ’ Ουρανού” και συζήτηση για το αυτόνομο κίνημα του Πολυτεχνείου

στον κοινωνικό χώρο Αλδεβαράν

Κόκκαρη 17, Νάουσα (δίπλα στον ΟΤΕ)

Τα εξαντλητικά ωράρια στην εργασία, όταν έχουμε εργασία, δουλειές με το στανιό σε άθλιες συνθήκες, χωρίς ασφάλιση, χωρίς υγεία, με μεροκάματα πείνας, σε μία κατάσταση μισο-ανεργίας μισο-εργασίας, αυτό είναι το πρότυπο εργασίας, που τα αφεντικά αποφάσισαν στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο για όλους μας. Εργαζόμενοι κι εργαζόμενες στα καφέ, στα εστιατόρια, στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα σχολεία, στα μαγαζιά και στα σούπερμαρκετ, στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και ξένοι, ανεξάρτητα από καταγωγή, βρισκόμαστε όλοι στην ίδια μοίρα. Εμείς παράγουμε, εμείς δημιουργούμε τον πλούτο κι άλλοι διατάζουν την περίφραξη και συγκέντρωση του ως ιδιοκτησία, στα χέρια λίγων αφεντικών του κράτους ή της αγοράς. Σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν 3,5 δισεκ. άνθρωποι χωρίς πρόσβαση στα αγαθά που ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Αυτά τα ίδια αγαθά, ο πλούτος που δημιουργούμε, θα μπορούσαν να φέρουν χαμόγελα, να ικανοποιήσουν τους πεινασμένους αυτού του κόσμου, απλά χρησιμοποιώντας τα από κοινού. Αυτός ο ίδιος πλούτος που δημιουργούμε στα εργατικά κάτεργα της Κίνας, της Ινδίας, της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Σλοβακίας και αλλού, περιφράσσεται με νόμους και αστυνομία από τους ισχυρούς αυτού του κόσμου.

Ως πότε; Ως πότε όμως θα περιμένουμε από αριστερούς και δεξιούς πολιτικούς να κάνουν πράξη αυτά που μας υπόσχονται. Ως πότε μπορούμε ως τάξη να υπομένουμε την πείνα, την εξαθλίωση, και τον εξευτελισμό μας, τους νεκρούς μετανάστες στα σύνορα, δίπλα στα πολυτελή εστιατόρια, σπίτια κι αυτοκίνητα, των οικονομικών, πολιτικών, και εκκλησιαστικών αφεντικών. Πότε επιτέλους οι κραυγές και οι αγωνίες μας θα γίνουν αέρας, σχέδιο, οργάνωση κι αγώνας, σε σωματεία, γειτονιές, συνελεύσεις μέσα κι έξω από τους εργασιακούς χώρους, για να πάρουμε όσα εμείς ξέρουμε να δημιουργούμε. Πότε θα ενωθούμε ως τάξη, για να φτύσουμε στα μούτρα τους: “ΦΤΑΝΕΙ πια! Μην καμώνεστε τους σωτήρες μας, δεν χρειαζόμαστε την σωτηρία σας. Μπορούμε εμείς, αυτό που εσείς δεν θέλετε. Λουσάτοι κύριοι και λουσάτες κυρίες, κομματάνθρωποι και αφεντικά, μεγαλολογάδες επιστήμονες, είστε το παρελθόν αυτού του κόσμου.”

Εμείς οι άνεργοι και οι άνεργες, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι νέοι και οι νέες, οι “από κάτω” αυτού του κόσμου, οφείλουμε να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας και να χτίσουμε την καθημερινή μας ζωή μέσα σε συνελεύσεις χωρίς “από πάνω” κομματικούς ηγετίσκους και αφεντικά, νέες δομές στην παραγωγή, την υγεία, και την μάθηση. Να οργανώσουμε τους αγώνες μας σε σωματεία-συνελεύσεις βάσης, πέρα από κομματικούς εργατοπατέρες, να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε τα απαραίτητα βήματα που θα καταστρέψουν κάθε μορφή εκμετάλλευσης, κάθε μορφή εξουσίας στην καθημερινή ζωή – στην παραγωγή, στην πολιτική, στη μάθηση, στην υγεία κι αλλού. Να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο που εμείς δημιουργούμε, και να τον χρησιμοποιήσουμε από κοινού, στη βάση της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, καταστρέφοντας την εμπορευματική κοινωνία, για την ικανοποίηση των αναγκών όλων μας, και την καλλιέργεια της διαφορετικότητας καθενός ξεχωριστά. Να στρέψουμε το βλέμμα στην οικοδόμηση μίας νέας ζωής, στη βάση τις ανθρώπινης αλληλεγγύης και της ισότητας, αλλά και της αμοιβαίας συνεξέλιξης με τη φύση, απορρίπτοντας κάθε λογική παραγωγικής μεγέθυνσης, που μετατρέπει ανθρώπινα και μη-ανθρώπινα ζώα σε εμπορεύματα, κινητήρες της καπιταλιστικής και κρατικής φυλακής.

 Μπορούμε; Μπορέσαμε στο παρελθόν πολλές φορές, μπορούμε και τώρα. Αρκεί να σταθούμε δίπλα-δίπλα. Να μελετήσουμε τα λάθη μας, να σταματήσουμε να πιστεύουμε τους μεγαλοδημοσιογράφους, τα μεγαλοκανάλια, τους φαφλατάδες διαννοούμενους, τον κακομοίρη δασκαλάκο, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πείσουν πως έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα. Οι “από πάνω” θα μείνουν “από πάνω” και οι “από κάτω” θα μείνουν “από κάτω”. Η αγορά, η τράπεζα, η εφορία, το χρήμα, ο αστυνομικός, ο πολιτικός, ο ιερέας κι ο ακαδημαϊκός, είναι αυτοί που είναι γιατί εμείς τους προσκυνήσαμε, ως το ιερό και το όσιο αυτής της ζωής. Ο εργάτης, κι η εργάτρια, η εκμετάλλευση, ο άνεργος και η άνεργη, ο νέος και η νέα που μόλις κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη ζωή, έχουμε ένα όπλο, τον οργανωμένο αγώνα. Και μια ιδέα, παλιά όσο και η ιστορία των αγώνων μας, όμορφη όσο και οι παντοτινοί μας έρωτες. Εμείς είμαστε οι νεκροθάφτες του καπιταλισμού και του κράτους. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί του νέου κόσμου όπου όλα θα είναι για όλους, και τίποτα δεν θα ανήκει σε κανέναν. Εμείς είμαστε η αναρχία κι ο κομμουνισμός. Είμαστε το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, ισότητας κι ελευθερίας.

συλλογικότητα Σημείο Μηδέν

Το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι μόνο ο καθρέφτης της κοινωνίας που ζούμε, είναι στημένο έτσι ώστε να παράγει μια κοινωνία υποταγής, πειθάρχησης, επιβολής και ανάθεσης. Οι κυρίαρχοι ορίζουν το στείρο πλαίσιο των πληροφοριών που φτάνουν στα αυτιά των μαθητών και των μαθητριών, τις ανούσιες κατεβατές σελίδες που πρέπει να απομνημονεύσουν καθώς και τον ανταγωνιστικό τρόπο αξιολόγησης των όσων επιβλήθηκαν, προκειμένου στο υποτιθέμενο τελικό στάδιο της εκπαίδευσής τους να «πετύχουν» την εισαγωγή σε κάποιο ανώτατο όπως λένε εκπαιδευτικό ίδρυμα, βλέπε πανεπιστήμιο. Αυτό το γεγονός συνήθως δίνει τη ψευδαίσθηση της επιτυχίας στη ζωή αλλά σίγουρα πια δε σηματοδοτεί κάποιο λαμπρό μέλλον.

Από μικροί μαθαίνουμε να βάζουμε τις ζωές μας σε κουτάκια άλλων, τσεκάροντάς τα κάθε φορά που θεωρούμε ότι «προοδεύουμε». Μια επονομαζόμενη «πρόοδος» στη πειθάρχηση που δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί από το σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην «επαγγελματική αποκατάσταση» κι έπειτα, γεμίζουμε τις ζωές μας με πειθήνια ναι, καταπιέζοντας κάθε τι δημιουργικό, συντροφικό κι ελεύθερο μέσα μας κι ανάμεσά μας.

Η δομή του αστικού σχολείου είναι ένας βασικός λόγος που μας κάνει να το απεχθανόμαστε: ασφυκτικά ωράρια και χρονομετρημένα διαλείμματα που καθορίζονται από μηχανές-κουδούνια, αυθαίρετες τιμωρίες προς παραδειγματισμό της μαθητικής κοινότητας, οι οποίες επιβάλλονται κατά το δοκούν από τους καθηγητές και τους ανωτέρους τους, με το αποκορύφωμα της όλης «εκπαιδευτικής» διαδικασίας να αποτελούν οι πανελλήνιες εξετάσεις – ένα σύστημα δήθεν αξιολόγησης γνώσεων το οποίο κατηγοριοποιεί τους μέχρι πρότινος καταπιεσμένους μαθητές σε μελλοντικούς καταπιεσμένους εργάτες – «επιστήμονες» ανάλογα με το πόσο «αποδοτικοί» για το σύστημα έχουν υπάρξει όλα τα προηγούμενα σχολικά χρόνια.

Να σπάσουμε τις ανταγωνιστικές σχέσεις που το σύστημα θέλει να δημιουργεί μεταξύ των μαθητών χρόνια τώρα κι ενισχύεται μέσα από τεστ, γραπτές – προφορικές εξετάσεις και δοκιμασίες, φροντιστήρια και πανελλήνιες.

Να σπάσουμε τις εξουσιαστικές σχέσεις δασκάλου – μαθητή, ειδικού – ανειδίκευτου, μορφωμένου – αμόρφωτου που δημιουργούνται μέσα στο σχολείο, διαπερνάν ολόκληρη τη ζωή μας. Οι μόνοι «ειδικοί» που επιτρέπουμε να αποφασίζουν για εμάς, να είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Να σταματήσουμε να αναθέτουμε τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα προβλήματα μας σε 15μελή συμβούλια, κομματικούς μηχανισμούς, δημάρχους, πολιτικάντηδες κάθε είδους και παντός καιρού και να αυτοοργανωθούμε στους χώρους που κινούμαστε καθημερινά, σε σχολεία, σε χώρους εργασίας, στην ίδια την κοινωνία. Αδιαμεσολάβητα, αντιεραρχικά, ενάντια στην εξαθλίωση των ζωών μας.

Επειδή το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος, οργανώνουμε δικές μας συνελεύσεις από τα κάτω, σε γειτονιές, σχολεία, πανεπιστήμια,  εργοστάσια και άλλους χώρους εργασίας, χωρίς προέδρους, αφεντικά, ιδεολογικούς κηδεμόνες και κάθε είδους εκμεταλλευτή. Γκρεμίζουμε τον κόσμο της εξαθλίωσης και της μιζέριας και στα συντρίμμια του χτίζουμε έναν ολόκληρο άλλο κόσμο αλληλεγγύης και ισότητας.

συλλογικότητα σημείο μηδέν

8 Μαΐου. Στα διυλιστήρια των Ελληνικών Πετρελαίων, που ανήκουν στο μεγαλοαφεντικό Λάτση κατά ποσοστό 42% και το κράτος με 38%, εκδηλώνεται φωτιά που οδηγεί στο θάνατο τεσσάρων εργατών και το σοβαρό τραυματισμό άλλων δύο. Πολύ γρήγορα η εταιρεία, τα μίντια, και οι κυβερνώντες έσπευσαν να αποδώσουν τη φωτιά σε ανθρώπινο λάθος.

Πώς έχουν τα γεγονότα:

Για 18 ημέρες οι εργάτες των Ελλ. Πετρελαίων εργάζονταν για τη συντήρηση του διυλιστηρίου με εντατικούς ρυθμούς κι εξοντωτικό ωράριο, προκειμένου να τελειώσουν μέχρι τις 15 Μαΐου, γιατί την περίοδο αυτή τα κέρδη της εταιρείας είναι πολύ υψηλά και η παύση λειτουργίας της σήμαινε μεγάλες απώλειες. Ο χρόνος που διαρκεί μία τέτοια συντήρηση μπορεί να ξεπεράσει τους 2 μήνες, ανάλογα με την παλαιότητα του διυλιστηρίου. Η εταιρεία προκειμένου να
επαναφέρει τους εργάτες το συντομότερο δυνατό στην εκμετάλλευση τους, προγραμμάτισε την ολοκλήρωση της συντήρησης μέσα σε 25 ημέρες. Προφανώς η ολοκλήρωση των εργασιών βόλευε εκτός από τους μετόχους της εταιρείας, τα διευθυντικά στελέχη και τους εργολάβους των συνεργείων που λαμβάνουν υψηλά μπόνους. Προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος, οι εργάτες έφτασαν να δουλεύουν 12, ακόμα και 14 ώρες την
ημέρα, όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι. Και παρόλο που οι εργασίες συντήρησης απαιτούν εξειδικευμένο προσωπικό, για τις εργασίες προσλήφθηκαν πάνω από 30 συνεργεία εργολάβων με εκατοντάδες ανειδίκευτους εργάτες με πολύ φθηνότερα μεροκάματα, των 3,8 ευρώ την ώρα. Τα αφεντικά (κράτος και
Λάτσης) των Ελληνικών Πετρελαίων, έχουν πρωτοστατήσει τα τελευταία χρόνια στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση της εργασίας. Από το 2012 μέχρι σήμερα από τους 2.700 εργάτες, έμειναν μόλις 1.600. Το 2014 το εργατικό κόστος μειώθηκε κατά 20%. Παράλληλα οι όποιες αναπληρώσεις εργατών γινόταν με την πρόσληψη νέων σε ηλικία που τον πρώτο χρόνο αμείβονται με το 60% της σύμβασης, το δεύτερο το 80% και τον τρίτο το 100%.

Πρώτο συμπέρασμα: Λιγότεροι εργάτες, δουλεύουν περισσότερο και αμοίβονται με μικρότερους μισθούς. Κράτος και κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία μέσα στην κρίση πατούν στο σβέρκο των εργατών για να μεγεθύνουν τα κέρδη τους. Και πράγματι… η εταιρεία Λάτση – κράτους παρουσιάζει μέσα στην κρίση κερδοφορία. Το 2012 και το 2014 παρουσιάζει 178 εκατ. και 417 εκατ. ευρώ κέρδη αντίστοιχα. Τον Αύγουστο του 2008 δολοφονείται στα ΕΛΠΕ ο 28χρονος εργάτης Παναγιώτης Λίγγος και το Μάιο του 2010 ο 42χρονος δύτης Νίκος Καππέ.  Επομένως αυτή είναι η τρίτη δολοφονία εργατών μέσα στα χρόνια της ανόδου της κερδοφορίας της εταιρείας. Στο τελευταίο γεγονός, όλως τυχαίως τα κλιμάκια της επιθεώρησης εργασίας μπαίνουν μία μέρα
μετά την τραγωδία στα διυλιστήρια. Στην προσπάθεια αλληλέγγυων να προσεγγίσουν τις εγκαταστάσεις των ΕΛ.ΠΕ δέχονται επίθεση από τα ΜΑΤ που συνεργάζονται με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Σε μια άλλη  περίπτωση προσαγάγονται 39 αλληλέγγυοι.

Δεύτερο συμπέρασμα: Η ελπίδα μίας καλύτερης διαχείρισης της υποταγής των εργαζομένων για το κεφάλαιο ήρθε από αριστερά. Θυμίζουμε επίσης πως η οικογένεια Λάτση από την εποχή της κατοχής χαϊδεύεται με τους εκάστοτε κυρίαρχους. Πιο πρόσφατα οι κυβερνώντες απήλλαξαν τον Λάτση από την χρεοκοπημένη Eurobank, που όχι μόνο δεν έχασε 2,5 δις, αλλά κέρδισε και το 11% της Εθνικής Τράπεζας. Το Μάρτη του ’14, η προηγούμενη κυβέρνηση του χαρίζει και χρέη 220 εκατ.
Παράλληλα σχεδιάζεται η παραχώρηση του Ελληνικού σε εταιρεία του Λάτση σε τιμή 220% μικρότερη από τη σημερινή του αξία.

Τρίτο συμπέρασμα: και στην Ελλάδα κράτος και αφεντικά έχουν συνέχεια πέρα
από την εναλλαγή των διαχειριστών στην κυβερνητική εξουσία.

Κι εμείς; τα τελευταία 500 χρόνια
κεφάλαια και κράτη λεηλατούν τις ζωές ανθρώπων και γης σε ολόκληρο τον πλανήτη. Εμείς είμαστε ένας κρίκος της μακριάς αλυσίδας που περάστηκε στα χέρια και τα πόδια μας, ένα κομμάτι της παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής. Στο όνομα κάποιου χρέους τα αφεντικά – κράτος και κεφάλαιο – περιφράσσουν
κάθε γωνιά στην καθημερινή μας ζωή με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Μετά το ’08 στην Ελλάδα, την
ευρύτερη περιοχή της μεσογείου και σε ολόκληρο τον κόσμο κηρύχθηκε ο πόλεμος σε βάρος των “από κάτω”. Δεν έχουμε άλλο δρόμο πέρα από την οργάνωση αδιαμεσολάβητων αντιεραρχικών αγώνων ενάντια στα αφεντικά μας. Ο αγώνας αυτός οφείλει να απελευθερώσει κάθε σπιθαμή γης, κάθε ζωή στον πλανήτη από τις αλυσίδες της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Παράλληλα, βασιζόμενος στις αξίες της αυτοδιαχείρισης
και της γενικευμένης κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης μπορεί να χτίσει νέες σχέσεις σε κάθε κομμάτι της παραγωγής και της αναπαραγωγής της ζωής. Στη νέα αυτή ζωή που προκρίνουμε ο άνθρωπος απελευθερωμένος από την καταναγκαστική μισθωτή εργασία, θα δημιουργεί συνεργατικά τα μέλλον μίας
κοινωνίας αλληλεγγύης, ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Νάουσα, Ιούνης 2015
Σημείο Μηδέν
για την απελευθέρωση της καθημερινής ζωής