Ανακοινώνουμε την ένταξη στο πολιτικό δυναμικό της Αναρχικής Ομοσπονδίας, της αναρχικής συλλογικότητας «Σημείο Μηδέν» από τη Νάουσα και της αναρχικής συλλογικότητας «Αναρχικοί Λαμίας». Καλώς ορίζουμε τις συντρόφισσες και τους συντρόφους και ελπίζουμε στο άμεσο μέλλον να γίνουμε ακόμα περισσότερες-οι.
Αναρχική Ομοσπονδία
27 Νοέμβρη 2015
13 Νοέμβρη 2015… Η τρομοκρατία του φασιστικού μορφώματος ΙSIS χτυπά στο Παρίσι. Εκατοντάδες άμαχοι νεκροί έρχονται να προστεθούν στους άμαχους νεκρούς πρόσφυγες στα σύνορα της Ευρώπης. Με αφορμή τις επιθέσεις αυτές, που είχαν χαρακτηριστικά μαζικής δολοφονικής μανίας, η Γαλλία κηρύχτηκε σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης» κι έτσι βρήκε το πάτημα να ξεκινήσει επίσημα πια το κλείσιμο των συνόρων, να αυξήσει ακόμα περισσότερο τα μέτρα καταστολής και στρατιωτικοποίησης της χώρας, να εγκαινιάσει μία “διεθνή” επέμβαση στο εσωτερικό της Συρίας. Είναι η στρατηγική του “διαίρει και βασίλευε” που παίρνει την ευκαιρία της επίθεσης για να επεκτείνει ή/και να εδραιώσει οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα Ενωμένης Ευρώπης, Αμερικής, Ρωσίας κλπ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Στη μέση αυτών των γεγονότων από τη μία μεριά βρίσκονται για άλλη μια φορά οι πρόσφυγες και οι μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, τα σκουπίδια του καπιταλισμού, που στιγματίζονται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, καθώς αβαντάρεται το κλίμα ξενοφοβίας και καχυποψίας από τα ΜΜΕ αλείφοντας βούτυρο στο ψωμί νεοφασιστικών οργανώσεων στην Ευρώπη, και την Μέση Ανατολή. Από την άλλη πλευρά ο πόλεμος μεταφερόμενος μέσα στο κέντρο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, θυσιάζει στο όνομα κάποιου θεού την ζωή εκατοντάδων αμέτοχων πολιτών. Ο νέος φασισμός – ευρωπαϊκός ή ισλαμικός – στοχεύει το πολιτισμικά, θρησκευτικά, κοινωνικά διαφορετικό ως εχθρό, διατάζοντας την εξολόθρευση του. Είναι ο πόλεμος των πολιτισμών θα πουν… Είναι ο διαρκής πόλεμος ενάντια στους “από κάτω” λέμε, για την κυριαρχία των αφεντικών σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Η προσπάθεια τους να παρουσιαστεί η κατάσταση ως σύγκρουση πολιτισμών και θρησκειών αποτελεί μεγάλη παραπλάνηση. Η ‘Γαλλία του Διαφωτισμού’ VS του Ισλάμ του Σκοταδισμού’. Μανιχαϊστικό δίπολα που δικαιολογεί την επίθεση σε βάρος των λαών και αποκρύπτει την αλήθεια της σύγκρουσης πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Η επόμενη μέρα της επίθεσης του ISIS δημιουργεί καταστάσεις που ευνοούν το γεωπολιτικό και οικονομικό ξαναμοίρασμα της περιοχής – μεταξύ των Ρώσων, της ΗΠΑ, της ΕΕ, της Κίνας αλλά και περιφερειακών δυνάμεων όπως η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία κλπ – για τον έλεγχο των πετρελαίων και του αερίου, των οδικών δικτύων, των σφαιρών επιρροής, από μεσόγειο μέχρι ειρηνικό ωκεανό.
Πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα των κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένης και της αριστερής κυβέρνησης Τσίπρα με τα αφεντικά της χώρας, πίσω από τις διακρίσεις του ανθρώπινου πόνου και της εξαθλίωσης με βάση την εθνικότητα, πάνω στα σύνορα τους, βρίσκεται η ωμή βαρβαρότητα των κρατών και των κεφαλαίων, που στο όνομα της θρησκείας ή του πολιτισμού, κηρύσσουν τον πόλεμο στους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους. Δεν θα μπούμε ως πιόνια στο παιχνίδι που έχουν στήσει…
Αυτές τις στιγμές οφείλουμε ακόμη πιο αποφασιστικά να είμαστε αλληλέγγυοι με τα θύματα αυτού του πολέμου – τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της Γαλλίας – και να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας για την δημιουργία ενός διεθνιστικού αντιπολεμικού κινήματος, από τις οργανώσεις και τα κινήματα των “από κάτω”, ενάντια στις πολιτικές των κρατών και των αφεντικών. Δεν είμαστε γάλλοι, σύριοι, ρώσοι, έλληνες, ιρανοί ή τούρκοι. Δεν είμαστε χριστιανοί ή μουσουλμάνοι. Είμαστε καταπιεσμένοι προλετάριοι και προλετάριες, μέρη της διεθνούς τάξης των εκμεταλλευόμενων αυτού του κόσμου. Τα σύνορα και οι σημαίες τους χαρακώνουν τα σώματα και τη γη μας. Δεν ανεχόμαστε άλλο τα κηρύγματα φόβου και τρομοκράτησης, από τους φανατικούς της αγοράς και της θρησκείας, από τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς των πολέμων ενάντια στην τάξη μας.
Ενάντια σε κράτη και αφεντικά, θρησκευτικούς και εθνικιστικούς φασισμούς κάθε είδους, οργανώνουμε τον δικό μας πόλεμο.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΤΟΥΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΙ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
συλλογικότητα Σημείο Μηδέν
17 Νοέμβρη 8:00μμ
Προβολή “Οι Λαχειοπώλες τ’ Ουρανού” και συζήτηση για το αυτόνομο κίνημα του Πολυτεχνείου
στον κοινωνικό χώρο Αλδεβαράν
Κόκκαρη 17, Νάουσα (δίπλα στον ΟΤΕ)
Τα εξαντλητικά ωράρια στην εργασία, όταν έχουμε εργασία, δουλειές με το στανιό σε άθλιες συνθήκες, χωρίς ασφάλιση, χωρίς υγεία, με μεροκάματα πείνας, σε μία κατάσταση μισο-ανεργίας μισο-εργασίας, αυτό είναι το πρότυπο εργασίας, που τα αφεντικά αποφάσισαν στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο για όλους μας. Εργαζόμενοι κι εργαζόμενες στα καφέ, στα εστιατόρια, στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα σχολεία, στα μαγαζιά και στα σούπερμαρκετ, στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και ξένοι, ανεξάρτητα από καταγωγή, βρισκόμαστε όλοι στην ίδια μοίρα. Εμείς παράγουμε, εμείς δημιουργούμε τον πλούτο κι άλλοι διατάζουν την περίφραξη και συγκέντρωση του ως ιδιοκτησία, στα χέρια λίγων αφεντικών του κράτους ή της αγοράς. Σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν 3,5 δισεκ. άνθρωποι χωρίς πρόσβαση στα αγαθά που ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Αυτά τα ίδια αγαθά, ο πλούτος που δημιουργούμε, θα μπορούσαν να φέρουν χαμόγελα, να ικανοποιήσουν τους πεινασμένους αυτού του κόσμου, απλά χρησιμοποιώντας τα από κοινού. Αυτός ο ίδιος πλούτος που δημιουργούμε στα εργατικά κάτεργα της Κίνας, της Ινδίας, της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Σλοβακίας και αλλού, περιφράσσεται με νόμους και αστυνομία από τους ισχυρούς αυτού του κόσμου.
Ως πότε; Ως πότε όμως θα περιμένουμε από αριστερούς και δεξιούς πολιτικούς να κάνουν πράξη αυτά που μας υπόσχονται. Ως πότε μπορούμε ως τάξη να υπομένουμε την πείνα, την εξαθλίωση, και τον εξευτελισμό μας, τους νεκρούς μετανάστες στα σύνορα, δίπλα στα πολυτελή εστιατόρια, σπίτια κι αυτοκίνητα, των οικονομικών, πολιτικών, και εκκλησιαστικών αφεντικών. Πότε επιτέλους οι κραυγές και οι αγωνίες μας θα γίνουν αέρας, σχέδιο, οργάνωση κι αγώνας, σε σωματεία, γειτονιές, συνελεύσεις μέσα κι έξω από τους εργασιακούς χώρους, για να πάρουμε όσα εμείς ξέρουμε να δημιουργούμε. Πότε θα ενωθούμε ως τάξη, για να φτύσουμε στα μούτρα τους: “ΦΤΑΝΕΙ πια! Μην καμώνεστε τους σωτήρες μας, δεν χρειαζόμαστε την σωτηρία σας. Μπορούμε εμείς, αυτό που εσείς δεν θέλετε. Λουσάτοι κύριοι και λουσάτες κυρίες, κομματάνθρωποι και αφεντικά, μεγαλολογάδες επιστήμονες, είστε το παρελθόν αυτού του κόσμου.”
Εμείς οι άνεργοι και οι άνεργες, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι νέοι και οι νέες, οι “από κάτω” αυτού του κόσμου, οφείλουμε να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας και να χτίσουμε την καθημερινή μας ζωή μέσα σε συνελεύσεις χωρίς “από πάνω” κομματικούς ηγετίσκους και αφεντικά, νέες δομές στην παραγωγή, την υγεία, και την μάθηση. Να οργανώσουμε τους αγώνες μας σε σωματεία-συνελεύσεις βάσης, πέρα από κομματικούς εργατοπατέρες, να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε τα απαραίτητα βήματα που θα καταστρέψουν κάθε μορφή εκμετάλλευσης, κάθε μορφή εξουσίας στην καθημερινή ζωή – στην παραγωγή, στην πολιτική, στη μάθηση, στην υγεία κι αλλού. Να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο που εμείς δημιουργούμε, και να τον χρησιμοποιήσουμε από κοινού, στη βάση της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, καταστρέφοντας την εμπορευματική κοινωνία, για την ικανοποίηση των αναγκών όλων μας, και την καλλιέργεια της διαφορετικότητας καθενός ξεχωριστά. Να στρέψουμε το βλέμμα στην οικοδόμηση μίας νέας ζωής, στη βάση τις ανθρώπινης αλληλεγγύης και της ισότητας, αλλά και της αμοιβαίας συνεξέλιξης με τη φύση, απορρίπτοντας κάθε λογική παραγωγικής μεγέθυνσης, που μετατρέπει ανθρώπινα και μη-ανθρώπινα ζώα σε εμπορεύματα, κινητήρες της καπιταλιστικής και κρατικής φυλακής.
Μπορούμε; Μπορέσαμε στο παρελθόν πολλές φορές, μπορούμε και τώρα. Αρκεί να σταθούμε δίπλα-δίπλα. Να μελετήσουμε τα λάθη μας, να σταματήσουμε να πιστεύουμε τους μεγαλοδημοσιογράφους, τα μεγαλοκανάλια, τους φαφλατάδες διαννοούμενους, τον κακομοίρη δασκαλάκο, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πείσουν πως έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα. Οι “από πάνω” θα μείνουν “από πάνω” και οι “από κάτω” θα μείνουν “από κάτω”. Η αγορά, η τράπεζα, η εφορία, το χρήμα, ο αστυνομικός, ο πολιτικός, ο ιερέας κι ο ακαδημαϊκός, είναι αυτοί που είναι γιατί εμείς τους προσκυνήσαμε, ως το ιερό και το όσιο αυτής της ζωής. Ο εργάτης, κι η εργάτρια, η εκμετάλλευση, ο άνεργος και η άνεργη, ο νέος και η νέα που μόλις κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη ζωή, έχουμε ένα όπλο, τον οργανωμένο αγώνα. Και μια ιδέα, παλιά όσο και η ιστορία των αγώνων μας, όμορφη όσο και οι παντοτινοί μας έρωτες. Εμείς είμαστε οι νεκροθάφτες του καπιταλισμού και του κράτους. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί του νέου κόσμου όπου όλα θα είναι για όλους, και τίποτα δεν θα ανήκει σε κανέναν. Εμείς είμαστε η αναρχία κι ο κομμουνισμός. Είμαστε το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, ισότητας κι ελευθερίας.
συλλογικότητα Σημείο Μηδέν
Το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι μόνο ο καθρέφτης της κοινωνίας που ζούμε, είναι στημένο έτσι ώστε να παράγει μια κοινωνία υποταγής, πειθάρχησης, επιβολής και ανάθεσης. Οι κυρίαρχοι ορίζουν το στείρο πλαίσιο των πληροφοριών που φτάνουν στα αυτιά των μαθητών και των μαθητριών, τις ανούσιες κατεβατές σελίδες που πρέπει να απομνημονεύσουν καθώς και τον ανταγωνιστικό τρόπο αξιολόγησης των όσων επιβλήθηκαν, προκειμένου στο υποτιθέμενο τελικό στάδιο της εκπαίδευσής τους να «πετύχουν» την εισαγωγή σε κάποιο ανώτατο όπως λένε εκπαιδευτικό ίδρυμα, βλέπε πανεπιστήμιο. Αυτό το γεγονός συνήθως δίνει τη ψευδαίσθηση της επιτυχίας στη ζωή αλλά σίγουρα πια δε σηματοδοτεί κάποιο λαμπρό μέλλον.
Από μικροί μαθαίνουμε να βάζουμε τις ζωές μας σε κουτάκια άλλων, τσεκάροντάς τα κάθε φορά που θεωρούμε ότι «προοδεύουμε». Μια επονομαζόμενη «πρόοδος» στη πειθάρχηση που δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί από το σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην «επαγγελματική αποκατάσταση» κι έπειτα, γεμίζουμε τις ζωές μας με πειθήνια ναι, καταπιέζοντας κάθε τι δημιουργικό, συντροφικό κι ελεύθερο μέσα μας κι ανάμεσά μας.
Η δομή του αστικού σχολείου είναι ένας βασικός λόγος που μας κάνει να το απεχθανόμαστε: ασφυκτικά ωράρια και χρονομετρημένα διαλείμματα που καθορίζονται από μηχανές-κουδούνια, αυθαίρετες τιμωρίες προς παραδειγματισμό της μαθητικής κοινότητας, οι οποίες επιβάλλονται κατά το δοκούν από τους καθηγητές και τους ανωτέρους τους, με το αποκορύφωμα της όλης «εκπαιδευτικής» διαδικασίας να αποτελούν οι πανελλήνιες εξετάσεις – ένα σύστημα δήθεν αξιολόγησης γνώσεων το οποίο κατηγοριοποιεί τους μέχρι πρότινος καταπιεσμένους μαθητές σε μελλοντικούς καταπιεσμένους εργάτες – «επιστήμονες» ανάλογα με το πόσο «αποδοτικοί» για το σύστημα έχουν υπάρξει όλα τα προηγούμενα σχολικά χρόνια.
Να σπάσουμε τις ανταγωνιστικές σχέσεις που το σύστημα θέλει να δημιουργεί μεταξύ των μαθητών χρόνια τώρα κι ενισχύεται μέσα από τεστ, γραπτές – προφορικές εξετάσεις και δοκιμασίες, φροντιστήρια και πανελλήνιες.
Να σπάσουμε τις εξουσιαστικές σχέσεις δασκάλου – μαθητή, ειδικού – ανειδίκευτου, μορφωμένου – αμόρφωτου που δημιουργούνται μέσα στο σχολείο, διαπερνάν ολόκληρη τη ζωή μας. Οι μόνοι «ειδικοί» που επιτρέπουμε να αποφασίζουν για εμάς, να είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Να σταματήσουμε να αναθέτουμε τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα προβλήματα μας σε 15μελή συμβούλια, κομματικούς μηχανισμούς, δημάρχους, πολιτικάντηδες κάθε είδους και παντός καιρού και να αυτοοργανωθούμε στους χώρους που κινούμαστε καθημερινά, σε σχολεία, σε χώρους εργασίας, στην ίδια την κοινωνία. Αδιαμεσολάβητα, αντιεραρχικά, ενάντια στην εξαθλίωση των ζωών μας.
Επειδή το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος, οργανώνουμε δικές μας συνελεύσεις από τα κάτω, σε γειτονιές, σχολεία, πανεπιστήμια, εργοστάσια και άλλους χώρους εργασίας, χωρίς προέδρους, αφεντικά, ιδεολογικούς κηδεμόνες και κάθε είδους εκμεταλλευτή. Γκρεμίζουμε τον κόσμο της εξαθλίωσης και της μιζέριας και στα συντρίμμια του χτίζουμε έναν ολόκληρο άλλο κόσμο αλληλεγγύης και ισότητας.
συλλογικότητα σημείο μηδέν