Το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι μόνο ο καθρέφτης της κοινωνίας που ζούμε, είναι στημένο έτσι ώστε να παράγει μια κοινωνία υποταγής, πειθάρχησης, επιβολής και ανάθεσης. Οι κυρίαρχοι ορίζουν το στείρο πλαίσιο των πληροφοριών που φτάνουν στα αυτιά των μαθητών και των μαθητριών, τις ανούσιες κατεβατές σελίδες που πρέπει να απομνημονεύσουν καθώς και τον ανταγωνιστικό τρόπο αξιολόγησης των όσων επιβλήθηκαν, προκειμένου στο υποτιθέμενο τελικό στάδιο της εκπαίδευσής τους να «πετύχουν» την εισαγωγή σε κάποιο ανώτατο όπως λένε εκπαιδευτικό ίδρυμα, βλέπε πανεπιστήμιο. Αυτό το γεγονός συνήθως δίνει τη ψευδαίσθηση της επιτυχίας στη ζωή αλλά σίγουρα πια δε σηματοδοτεί κάποιο λαμπρό μέλλον.
Από μικροί μαθαίνουμε να βάζουμε τις ζωές μας σε κουτάκια άλλων, τσεκάροντάς τα κάθε φορά που θεωρούμε ότι «προοδεύουμε». Μια επονομαζόμενη «πρόοδος» στη πειθάρχηση που δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί από το σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην «επαγγελματική αποκατάσταση» κι έπειτα, γεμίζουμε τις ζωές μας με πειθήνια ναι, καταπιέζοντας κάθε τι δημιουργικό, συντροφικό κι ελεύθερο μέσα μας κι ανάμεσά μας.
Η δομή του αστικού σχολείου είναι ένας βασικός λόγος που μας κάνει να το απεχθανόμαστε: ασφυκτικά ωράρια και χρονομετρημένα διαλείμματα που καθορίζονται από μηχανές-κουδούνια, αυθαίρετες τιμωρίες προς παραδειγματισμό της μαθητικής κοινότητας, οι οποίες επιβάλλονται κατά το δοκούν από τους καθηγητές και τους ανωτέρους τους, με το αποκορύφωμα της όλης «εκπαιδευτικής» διαδικασίας να αποτελούν οι πανελλήνιες εξετάσεις – ένα σύστημα δήθεν αξιολόγησης γνώσεων το οποίο κατηγοριοποιεί τους μέχρι πρότινος καταπιεσμένους μαθητές σε μελλοντικούς καταπιεσμένους εργάτες – «επιστήμονες» ανάλογα με το πόσο «αποδοτικοί» για το σύστημα έχουν υπάρξει όλα τα προηγούμενα σχολικά χρόνια.
Να σπάσουμε τις ανταγωνιστικές σχέσεις που το σύστημα θέλει να δημιουργεί μεταξύ των μαθητών χρόνια τώρα κι ενισχύεται μέσα από τεστ, γραπτές – προφορικές εξετάσεις και δοκιμασίες, φροντιστήρια και πανελλήνιες.
Να σπάσουμε τις εξουσιαστικές σχέσεις δασκάλου – μαθητή, ειδικού – ανειδίκευτου, μορφωμένου – αμόρφωτου που δημιουργούνται μέσα στο σχολείο, διαπερνάν ολόκληρη τη ζωή μας. Οι μόνοι «ειδικοί» που επιτρέπουμε να αποφασίζουν για εμάς, να είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Να σταματήσουμε να αναθέτουμε τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα προβλήματα μας σε 15μελή συμβούλια, κομματικούς μηχανισμούς, δημάρχους, πολιτικάντηδες κάθε είδους και παντός καιρού και να αυτοοργανωθούμε στους χώρους που κινούμαστε καθημερινά, σε σχολεία, σε χώρους εργασίας, στην ίδια την κοινωνία. Αδιαμεσολάβητα, αντιεραρχικά, ενάντια στην εξαθλίωση των ζωών μας.
Επειδή το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος, οργανώνουμε δικές μας συνελεύσεις από τα κάτω, σε γειτονιές, σχολεία, πανεπιστήμια, εργοστάσια και άλλους χώρους εργασίας, χωρίς προέδρους, αφεντικά, ιδεολογικούς κηδεμόνες και κάθε είδους εκμεταλλευτή. Γκρεμίζουμε τον κόσμο της εξαθλίωσης και της μιζέριας και στα συντρίμμια του χτίζουμε έναν ολόκληρο άλλο κόσμο αλληλεγγύης και ισότητας.
συλλογικότητα σημείο μηδέν