Τα εξαντλητικά ωράρια στην εργασία, όταν έχουμε εργασία, δουλειές με το στανιό σε άθλιες συνθήκες, χωρίς ασφάλιση, χωρίς υγεία, με μεροκάματα πείνας, σε μία κατάσταση μισο-ανεργίας μισο-εργασίας, αυτό είναι το πρότυπο εργασίας, που τα αφεντικά αποφάσισαν στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο για όλους μας. Εργαζόμενοι κι εργαζόμενες στα καφέ, στα εστιατόρια, στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα σχολεία, στα μαγαζιά και στα σούπερμαρκετ, στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και ξένοι, ανεξάρτητα από καταγωγή, βρισκόμαστε όλοι στην ίδια μοίρα. Εμείς παράγουμε, εμείς δημιουργούμε τον πλούτο κι άλλοι διατάζουν την περίφραξη και συγκέντρωση του ως ιδιοκτησία, στα χέρια λίγων αφεντικών του κράτους ή της αγοράς. Σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν 3,5 δισεκ. άνθρωποι χωρίς πρόσβαση στα αγαθά που ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Αυτά τα ίδια αγαθά, ο πλούτος που δημιουργούμε, θα μπορούσαν να φέρουν χαμόγελα, να ικανοποιήσουν τους πεινασμένους αυτού του κόσμου, απλά χρησιμοποιώντας τα από κοινού. Αυτός ο ίδιος πλούτος που δημιουργούμε στα εργατικά κάτεργα της Κίνας, της Ινδίας, της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Σλοβακίας και αλλού, περιφράσσεται με νόμους και αστυνομία από τους ισχυρούς αυτού του κόσμου.
Ως πότε; Ως πότε όμως θα περιμένουμε από αριστερούς και δεξιούς πολιτικούς να κάνουν πράξη αυτά που μας υπόσχονται. Ως πότε μπορούμε ως τάξη να υπομένουμε την πείνα, την εξαθλίωση, και τον εξευτελισμό μας, τους νεκρούς μετανάστες στα σύνορα, δίπλα στα πολυτελή εστιατόρια, σπίτια κι αυτοκίνητα, των οικονομικών, πολιτικών, και εκκλησιαστικών αφεντικών. Πότε επιτέλους οι κραυγές και οι αγωνίες μας θα γίνουν αέρας, σχέδιο, οργάνωση κι αγώνας, σε σωματεία, γειτονιές, συνελεύσεις μέσα κι έξω από τους εργασιακούς χώρους, για να πάρουμε όσα εμείς ξέρουμε να δημιουργούμε. Πότε θα ενωθούμε ως τάξη, για να φτύσουμε στα μούτρα τους: “ΦΤΑΝΕΙ πια! Μην καμώνεστε τους σωτήρες μας, δεν χρειαζόμαστε την σωτηρία σας. Μπορούμε εμείς, αυτό που εσείς δεν θέλετε. Λουσάτοι κύριοι και λουσάτες κυρίες, κομματάνθρωποι και αφεντικά, μεγαλολογάδες επιστήμονες, είστε το παρελθόν αυτού του κόσμου.”
Εμείς οι άνεργοι και οι άνεργες, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι νέοι και οι νέες, οι “από κάτω” αυτού του κόσμου, οφείλουμε να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας και να χτίσουμε την καθημερινή μας ζωή μέσα σε συνελεύσεις χωρίς “από πάνω” κομματικούς ηγετίσκους και αφεντικά, νέες δομές στην παραγωγή, την υγεία, και την μάθηση. Να οργανώσουμε τους αγώνες μας σε σωματεία-συνελεύσεις βάσης, πέρα από κομματικούς εργατοπατέρες, να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε τα απαραίτητα βήματα που θα καταστρέψουν κάθε μορφή εκμετάλλευσης, κάθε μορφή εξουσίας στην καθημερινή ζωή – στην παραγωγή, στην πολιτική, στη μάθηση, στην υγεία κι αλλού. Να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο που εμείς δημιουργούμε, και να τον χρησιμοποιήσουμε από κοινού, στη βάση της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, καταστρέφοντας την εμπορευματική κοινωνία, για την ικανοποίηση των αναγκών όλων μας, και την καλλιέργεια της διαφορετικότητας καθενός ξεχωριστά. Να στρέψουμε το βλέμμα στην οικοδόμηση μίας νέας ζωής, στη βάση τις ανθρώπινης αλληλεγγύης και της ισότητας, αλλά και της αμοιβαίας συνεξέλιξης με τη φύση, απορρίπτοντας κάθε λογική παραγωγικής μεγέθυνσης, που μετατρέπει ανθρώπινα και μη-ανθρώπινα ζώα σε εμπορεύματα, κινητήρες της καπιταλιστικής και κρατικής φυλακής.
Μπορούμε; Μπορέσαμε στο παρελθόν πολλές φορές, μπορούμε και τώρα. Αρκεί να σταθούμε δίπλα-δίπλα. Να μελετήσουμε τα λάθη μας, να σταματήσουμε να πιστεύουμε τους μεγαλοδημοσιογράφους, τα μεγαλοκανάλια, τους φαφλατάδες διαννοούμενους, τον κακομοίρη δασκαλάκο, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πείσουν πως έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα. Οι “από πάνω” θα μείνουν “από πάνω” και οι “από κάτω” θα μείνουν “από κάτω”. Η αγορά, η τράπεζα, η εφορία, το χρήμα, ο αστυνομικός, ο πολιτικός, ο ιερέας κι ο ακαδημαϊκός, είναι αυτοί που είναι γιατί εμείς τους προσκυνήσαμε, ως το ιερό και το όσιο αυτής της ζωής. Ο εργάτης, κι η εργάτρια, η εκμετάλλευση, ο άνεργος και η άνεργη, ο νέος και η νέα που μόλις κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη ζωή, έχουμε ένα όπλο, τον οργανωμένο αγώνα. Και μια ιδέα, παλιά όσο και η ιστορία των αγώνων μας, όμορφη όσο και οι παντοτινοί μας έρωτες. Εμείς είμαστε οι νεκροθάφτες του καπιταλισμού και του κράτους. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί του νέου κόσμου όπου όλα θα είναι για όλους, και τίποτα δεν θα ανήκει σε κανέναν. Εμείς είμαστε η αναρχία κι ο κομμουνισμός. Είμαστε το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, ισότητας κι ελευθερίας.
συλλογικότητα Σημείο Μηδέν