Παρασκευή 18 Δεκέμβρη, στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων) στην Αθήνα, γίνεται απόπειρα εμπρησμού της εισόδου του στεκιού με βενζίνη και στουπιά από φαινομενικά άγνωστα άτομα, τα οποία, ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε από ποιον χώρο προέρχονται, καθώς χρόνια τώρα λειτουργούν ως το μακρύ χέρι του κράτους, προσπαθώντας με τις ισχνές τους δυνάμεις να καταφέρουν πλήγματα στην κινηματική δραστηριότητα συλλογικοτήτων και εγχειρημάτων. Το μόνο που κατάφεραν οι επίδοξοι εμπρηστές, ήταν να μαυρίσουν την πόρτα την πόρτα της εισόδου.
Σάββατο 19 Δεκέμβρη, εξίσου επίδοξοι εμπρηστές τοποθετούν γκαζάκια στην είσοδο της κατάληψης Terra Incognita στην Θεσσαλονίκη. Η κίνησή τους όμως γίνεται αντιληπτή. Δυο γκαζάκια που δεν εξερράγησαν ποτέ και σε μία μικρή εστία φωτιάς. Την απόπειρα επίθεσης αναλαμβάνουν οι Ανένταχτοι Μαίανδροι Εθνικιστές, φασιστοειδές κομμάτι “διάσπασης” της ΧΑ, του οποίου τα νήματα κινούνται από τον Περίανδρο Ανδρουτσόπουλο.
Και αυτή πιθανά να είναι η δεύτερη πράξη του έργου τους στη Θεσσαλονίκη, μετά από την επίθεση στην κατάληψη Libertatia στις 27 Νοέμβρη.
Με τις πλάτες της δεύτερης φοράς αριστερής κυβέρνητικής εξουσίας οι δειλοί φασίστες αλωνίζουν κι επιτίθενται σε αντικαπιταλιστικές και αντικρατικές δομές, με σκοπό τον εκφοβισμό της αυτοοργάνωσης των αγώνων μας. Προσφέρουν έτσι τις καλύτερες υπηρεσίες στα ξένα και ντόπια αφεντικά, στη φάση νηνεμίας του κινήματος.
Είναι εχθροί του αγώνα των “από κάτω”, του πολύμορφου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Η απάντηση μας σε όσους βάζουν στο στόχαστρο τις συντρόφισσες και τους συντρόφους μας, βρίσκεται στην καθημερινή αλληλέγγυα δράση μας μέσα στη κοινωνία.
Συνεχίζουμε ακόμα πιο δυναμικά, συλλογικοποιώντας τις ζωές μας.Ο φρέσκος αέρας των ιδεών, η ζωντάνια της θέλησής μας για έναν κόσμο ελευθερίας και δικαιοσύνης, δεν σταματά ούτε με γκαζάκια, ούτε με σφαίρες. Οι καρδιές και ο νους μας πορεύονται σταθερά πάνω στις ρωγμές αυτού του σαπισμένου κόσμου σας.
Φασίστες, αφεντικά, αριστεροί δουλικοί υπηρέτες του συστήματος, δεν έχετε κανένα λόγο να κοιμάστε ήσυχοι.
Θα καούμε μόνο όταν σταματήσουμε να χαράζουμε τα μονοπάτια της κοινωνικής χειραφέτησης.