Εφτά χρόνια πριν, στις 6 Δεκέμβρη, ο δεκαπεντάχρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος εκτελείται εν ψυχρώ από μπάτσο σε ώρα υπηρεσίας. Η προσπάθεια συγκάλυψης από αστυνομία και αρχές δεν αποδίδει, ενώ ένας χείμαρρος καταπιεζόμενων εκτοξεύεται από κάθε γωνιά της Αθήνας, της υπόλοιπης Ελλάδας και όλου του κόσμου για να εκφράσει την οργή του για τη δολοφονία του παιδιού, αλλά και για να σπάσει το τείχος της σιωπής και της ανοχής για τη σκατοζωή που του επιφυλάσσει η τάξη των εξουσιαστών.
Το Δεκέμβρη του ‘08 εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, μαθητές, φοιτητές, εργάτες, αγρότες, άνεργοι, μετανάστες, κοινωνικά αποκλεισμένοι, άνθρωποι απ’ όλες τις μπάντες της καταπίεσης ξεχύθηκαν στους δρόμους για να συνθέσουν το τελευταία αντίο στον νεκρό Αλέξη με ένα βροντερό “Φτάνει πια με την καταστολή, τις περιφράξεις, την εξαθλίωση! Ήρθε η ώρα μας να σπάσουμε το κλουβί που μας επιφυλάσσετε”.
Πάντα η τάξη των αφεντικών φοβάται τον εξεγερμένο λαό και προασπίζεται με στρατό και αστυνομία. Παλιότερα αυτά ήταν όργανα στα χέρια βασιλιάδων και φεουδαρχών. Τώρα, στα χρόνια της κυριαρχίας του κεφαλαίου, έχουν επιβληθεί βίαια να είναι “αρμοδιότητες” του κράτους. Είτε αυτό είναι κράτος αστικής δημοκρατίας, είτε πολιτικής ή στρατιωτικής δικτατορίας, χρειάζεται να ένα σύστημα επιβολής του νόμου και της τάξης με εθνική ή διεθνή εμβέλεια για να ρολάρει καλύτερα η συσσώρευση του κεφαλαίου στα χέρια των καταπιεστών αυτού του κόσμου. Χρειάζεται μπάτσοι, δικαστές, στρατοί, φύλακες, ρουφιάνοι, συκοφάντες να είναι καλοπληρωμένοι, μακριά απ’ τις συνέπειες της κρίσης, σε άριστο συντονισμό για να ελέγχουν το επαναστατικό δυναμικό. Οι “από τα πάνω” θέλουν να επιβάλλουν νόμους αντεργατικούς και διεθνείς πολιτικές της αγοράς, να αποδυναμώσουν κοινωνικές δομήσεις, να διασπάσουν την τάξη των “από τα κάτω”. Όταν αποτυγχάνουν οι “δημοκρατικοί” θεσμοί και η πολιτική νομενκλατούρα να εξημερώσουν τον οργισμένο λαό, αναλαμβάνει το κράτος καταστολής.
Ο μπάτσος-φονιάς Κορκονέας δεν είναι η ακραία περίπτωση του πιο πάνω συστήματος ελέγχου. Προσπάθησαν να τον καλύψουν και θα τον κάλυπταν αν προλάβαιναν, γιατί αυτός είναι ο ρόλος που του ανέθεσαν. Όταν πυροβολούσε ένοιωθε ήρωας στο σύστημά τους. Ένοιωθε ήδη το επιδοκιμαστικό χτύπημα στην πλάτη από τους ανωτέρους του για την πράξη του. Ένοιωθε πως εξάλειφε την αναρχία…
Δεν ήταν τυχαίο ή απομονωμένο γεγονός, ήταν η ουσία του κράτους.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 άφησε παρακαταθήκη για το επαναστατικό κίνημα, έθεσε εκ νέου τα προτάγματα της εξέγερσης απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο κι απέναντι στα όργανά τους. Από τότε όσοι αντιστεκόμαστε και διεκδικούμε κρεμάσαμε τους “σωτήρες” στην αραχνιασμένη ντουλάπα του παρελθόντος, και με πιο μεγάλη ένταση αυτοδιαχειριζόμαστε κομμάτια της ζωής μας σε συλλογικοποιήσεις χωρίς αφεντικά, σε καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους δράσης, έκφρασης κι αλληλεγγύης, οργανώνουμε τον ταξικό-κοινωνικό αγώνα και δομούμε την αυριανή κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης. Μια κοινωνία χωρίς κελιά, περιφράξεις και σύνορα, χωρίς μπάτσους, δικαστές και στρατιώτες. Μια κοινωνία που συνδιαμορφώνει και διαχειρίζεται αυτόνομα κι από τα κάτω τους κανόνες της.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΙ ΕΛΕΓΧΟΥ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
για τον κομμουνισμό και την αναρχία
Σημείο Μηδέν